Ceza

Satı teyze diye eski mahallemizde bir komşumuz vardı.Zemin katta otururdu.Hatırladığım kadarıyla bi tarikata mensupdu.Her hafta aynı gün bi yere giderdi.Bazen de kadınlar onda toplanırlardı.Bütün kadınlar ve satı teyze uzun pardüseler giyerlerdi.Küçükken sürekli bahçede oynardık arkadaşlarımla.Bizim ev en üst katta ve arka tarafdaydı.Genellikle Satı Teyze pencerede oturur bize göz kulak olurdu.Sürekli bizi Allah ile ilgli uyarır izlerdi.

Kadınlar her ay satı teyzeye geldiklerinde çay börek pastadır bişiler yapılırdı.Biz bahçede oynarken kadınların çocukları gelir bizi bizlieri çağırırdı.Bizde gider hareretli heretli konuşan baska bi tezeyi dinlerdik.Konuşma biter baska bi odaya gider napdıklarını hiç bilmediğim ibadet tarzı şeylr yaparlardı.Satı teyze ve o konuşmalar beynime işlenirdi sanki.Şunu yapın bunu yapmayın bu çok günah yanıcaksınız ve daha bir sürü şey.Bir keresinde çok iyi hatırlıyorum arkadaşımın elini ateşe tutmuşlardı.Bin bir türlü şeyleri bazısı doğru çoğu yanlış düşünceleri beynimize sokuyorlardı.En kötüsüde hiç birimizin ailesinin bu durumdan haberi yokdu ve gittikçe daha çok inanıyorduk.Hayatta karşılaşdığımız zorlukların, yapdığımız kötü davranışların sonucu olarak Allah tarafından bize verildiğine inandırılmışdık.Allah bizi cezalandırıyordu.Ayamız takılır düşerdik dizlerimiz her yerimiz parçalanırdı Satı Teyze yerinden kıpırdamaz kim bilir gene ne haltlar yediniz derdi.Bu şekilde 1-2 senemin geçdiğini hatırlıyorum.

Daha sonra ordan taşındık.Hasta olurdum acı çekerdim Allaha yalvarırdım ağlardım cezasını kaldırmasını kötü bi insan olmadığımı söylerdim.Çirkin yazımla ona mektuplar yazardım.Ama hala acım geçmezdi bu sefer daha çok ağlar onun bana neden böle davrandığını düşünür düşünürkende çıldırırdım.Artık acımı unutur kötü bi insan oldum için bitirirdim kendimi.Yazdığım mektupları alıp tuvalete atar üstünede pisliğimi yapıp sifonu çekerdim.Ondan nefret ederdim çünkü ben kötü bir insan değildim o ise hep beni cezalandırırdı.Alahım neden böyle diye önceleri kendimi bitirir sonra ise ondan nefret eder uzaklaşırdım.Küçüklükden beri diş sorunlarım olmuşdur sürekli.8 yaşındayken dayanılmaz bir ağrım olmuşdu.Sadece dşim değil başım çatlamak gözümde yerinden fırlamak üzereydi.O kadar çok ağlamışdım o kadar Allaha yalvarmışdım ama ağrım hala devam etmişdi.Bir iki gün sonra gözlerimi açamadım ağlamakdan

O kadar şişmişlerdi balon balon olmuşlardı.O günden sonra uzunca bir sürü onun adını anmadım ondan nefret ettim ona inanlardan da.Keyfime göre yaşadım nerde pislik kötülük var onu yapmaya çalışdım.Yüzümü yakmaya çalışdım.Pisliğin teki olup çıkdım.Artık büyüdüm bunun böyle olmadığını elbette biliyorum.Ama bügün yine dişim ağrıdı geçen hafta diş randevuma gitmedim.Tedavi yarım kaldı büyük bi ihtimal iltihaplandı.Ve ben yine kendimi Allahım neden derken buldum...

Bundan bir ay önce eski mahalleye gittik.Satı teyze evini satıp taşınmış kocasının işi dolayısıyla basşka bir yere gitmiş.3-4 arkadaşıma ulaşdım.Biri evden kaçmış.bi tanesi mahallenin orospusu olmuş çıkmış.Diğer ikisi ise okulu bırakıp satı teyze olma yolunda yetiştiriliyorlar.Başka çocukların hayatlarını zehir etmek için...

Keşke hiç tanımasaydık onu, keşke ailem görseydi yazdıklarımı daha önce taşınsaydık yada.Bu kadar nefret dolu olmazdım ve galiba daha kolay olurdu inanmak...Şimdi dişçiye gidiyorum Hoşçakalın!

CaSII